Lexía : ekki gleyma að taka gúgú töflurnar á réttum tíma, þá verður þú nefnilega gúgú.

Stundum er þetta líf skrítið. Misjafnlega skrítið og misjafnlega skemmtilegt.

Eins og sumir vita berst ég við þunglyndi og hef gert í mörg mörg ár. Ég er á þunglyndislyfjum sem hjálpa mér mjög mikið þar sem ég væri bara upp í rúmi grátandi alla daga án þeirra.

Þessi lyf eru svokölluð forðalyf svo ég tek bara tvær töflur einu sinni á dag, alltaf á sama tíma dags. Nema þegar ég gleymi þeim heima.... Þessum töflum fylgja aukaverkanir/fráhvarseinkenni ef ég tek þær kannski 2-3 tímum seinna en venjulega og því getur óregla verið slæm fyrir mig. Ef ég seinka inntöku um þessa 2-3 tíma verð ég mjög ljósnæm og fæ svona eins og rafmagnsstuð í augun í hvert sinn sem ég hreyfi þau. Þetta minnir mig yfirleitt á töflurnar og allt kemst í samt lag.

Undanfarna daga hefur það komið fyrir að ég hef verið að taka þær bara hist og her yfir daginn, stundum snemma á morgnana og stundum seint á kvöldin. Ég fæ virkilega að kenna á því ef ég er kærulaus lengi því þá hellist gríðarleg depurð yfir mig. Eins og í fyrradag.

Ég mætti í vinnu í góðu lagi. Um hádegisbil fann ég hvernig ég þyngdist og þyngdist og þyngdist. Þegar það gerist má ekkert koma upp á. Þá fer ég að skæla upp úr þurru. Ég reyndi að halda andlitinu en gafst fljótlega upp þar sem tárin voru alltaf að reyna brjóta sér leið út. Tók ég mér því frí eftir hádegi og fór að vinna í Sólstöfum. Ef ég hefði farið heim hefði ég bara lagst upp í rúm. Allann daginn sá ég fyrir mér draslið og skítinn í íbúðinni og miklaði það allt eins og ég lifandi gat. Langaði EKKERT til þess að fara heim til mín þar sem allt þetta biði mín.

Ég fór þó heim að lokum. Svört á sálinni af þunglyndi. Horfði bara í kringum mig og fannst allt vera hræðilega skítugt og draslaralegt. Ekki bætti það neitt að við erum í augnablikinu með tvennt af öllum eldhústækjum dreift um alla íbúðina, tvo ískápa, tvo ofna, tvö helluborð og tvær viftur. Ekki af því að við erum svo dugleg að elda heldur vorum við að skipta þessum græjum út.

Jæja, rafvirkinn mætti rétt um átta leytið um kvöldið til þess að tengja ofninn og á meðann hann var að(Hlynur var á leikæfingu, enda ekki líft fyrir hann að vera heima þar sem ég var að á leið að springa) gekk ég um íbúðina og lagaði aðeins til. Bara til þess að halda mér uppteknri svo ég færi ekki að gráta. Um leið og ég settist niður vildu tárin brjóta sér leið.

Aníhú, mér gekk ágætlega að halda tárunum í skefjum þó vissulega ég gréti sáran innra með mér. Ég var búin að taka töflurnar mínar og ákvað að fara snemma að sofa. Virtist allt ætla að enda vel.

Nema hvað. Hlynur kemur heim þegar ég var alveg að sofna og hélt að ég væri sloppin, ég myndi vakna hress sem fress morguninn eftir. Nei góða mín. Hlynur skreið upp í rúm og bablaði eitthvað við mig, ég tók tappana úr eyrunum(sef með eyrnatappa) og sagði "ha?"  " Varstu bara farin að sofa?" "já sagði ég eins og mús. " Er eitthvað að?"

Takið eftir þessi spurning " er eitthvað að? " er stórhættuleg fyrir mig í þessu ástandi þegar ég er úti má meðal almennings. Ég spring.

Og ég sprakk, gat ekki meir, vældi og vældi, sagði "ég veit það ekki" eða "ekkert" þegar greyið Hlynur spurði hvað væri að. Sagði honum að ég hefði gleymt að taka töflurnar mínar á réttum tíma. Þessi elska lagði sig fram við að hugga mig á sem blíðlegastann hátt ásamt því að Monsa var dugleg við að vera ofurkrútt ofan á mér. Eftir smástund var allt búið. Ég farin að brosa og grínast. Þurfti bara að losa um.

Lexía : ekki gleyma að taka gúgú töflurnar á réttum tíma, þá verður þú nefnilega gúgú.

Forvarnaátak gegn kynferðislegu ofbeldi á börnum

Blátt áfram samtökin hafa unnið ötullega að forvörnum gegn kynferðislegu ofbeldi síðan þau voru stofnuð árið 2004 af Sigríði og Svövu Björnsdætrum. Um þessar mundir er verið að hrinda af stað 5 ára forvarnarátaki gegn kynferðislegu ofbeldi á börnum í öllum bæjar og sveitarfélögum á Íslandi. Hafa Sigríður og Svava unnið að því að þjálfa leiðbeindendur til þess að halda námskeið um allt land sem ber heitið Verndarar barna.

Markmiðið er að þjálfa 5% fullorðinna einstaklinga á Íslandi til að fyrirbyggja, greina og bregðast við kynferðisofbeldi af hugrekki og ábyrgð.  Fyrir hvern einn fullorðinn sem sækir námskeiðið má gera ráð fyrir því (skv. könnun samtakanna Darkness 2 light) að 10 börn séu vernduð gegn kynferðisofbeldi. Ef 5% af fullorðnum eru margfölduð með 10, þá er það u.þ.b. fjöldi barna á hverjum stað. Þannig náum við vonandi að vernda öll börnin á viðkomandi stað. Með þessu námskeiði leggjum við ábyrgðina í hendur fullorðinna á því að vernda börnin okkar.   

Námskeiðið Verndarar barna boðar byltingu í fræðslu, forvörnum og viðbrögðum við kynferðislegri misnotkun á börnum. Námsefnið er sérhannað fyrir stofnanir, fyrirtæki og félagasamtök sem þjóna börnum og unglingum – sem og einstaklinga sem bera ábyrgð á umönnun og verndun barna; sínum eigin eða annarra.  Efnið byggist á 7 skrefa bæklingnum til verndar börnunum okkar.   

Við hjá Sólstöfum Vestfjarða viljum bjóða þér að sitja námskeiðið Verndarar barna þann 14. nóvember nk . í fundarsal Ráðgjafa og nuddsetrinu að Sindragötu 7, Ísafirði kl 19.  Námskeiðsgjald er kr. 9.000.

Forvarnarnámskeiðið er tvær og hálf klukkustund og byggist á

myndbandssýningu, vinnubók og umræðum stjórnað af leiðbeinenda. Boðið er upp á léttar veitingar. Vinsamlegast skráðu þig í síma 846 8846 eða sendu mail á [e-mail]. 

Aðgát skal höfð í nærveru sálar - Kaffi Edinborg

Við Hlynur fórum á Kaffi Edinborg um hádegisbil í dag og fengum okkur hábít. Sem er nú ekki frásögum færandi nema hvað, ég var eitthvað óskaplega pirruð þegar við komum og fussaði og sveiaði yfir því að búið var að tússa yfir tvö atriði í innihaldslýsingu hábítsins á matseðlinum, steiktar kartöflur og pönnukökur. Eftir stóð: ávextir í míniskál, ein brauðsneið, ein ostsneið, smjör, egg, 3 beikonsneiðar og kaffibolli. Ég fussaði yfir þessu við greyið stelpuna eins og kelling með rúllur í hausnum og krumpugalla.

Við settumst svo niður og stelpan kom með matinn okkar bað ég hana afsökunar á því að hafa látið pirringinn bitna á henni. Tók hún það gilt með brosi sem betur fer.

Ég gat ekki annað en brosað þegar ég sá stjörnuspánna mína fyrir daginn í dag á MBL. :

"Orð þín eru áhrifaríkari en þú gerir þér grein fyrir. Með einni setningu gætir þú látið sár gróa. Mundu að aðgát skal höfð í nærveru sálar. "

 

Elísabet Alda Ólafsdóttir, til hamingju með daginn!

Guð hvað hún er fögur! Sjaldan séð fallegra barn. Þessi verðandi forseti alheimsins er 8 ára í dag! ÁTTA ÁRA!!! OMG! Orðin svo stór þessi guðdómlega vera. Oh, ég vildi að ég væri hjá henni í Danmörku, þá gæti ég knúsað hana og kysst. Til hamingju með afmælið(fyrir klst síðan) elsku Elísabet Alda, þú ert stórkostleg!

Rándýru, frábæru burstarnir mínir horfnir!?

Eins og þeir sem þekkja mig vita þá er ég forfallin áhugamanneskja um make up og make up vörur. Ég er að fara að farða á morgun og ég finn ekki hólkinn minn sem inniheldur rándýru, geðveikt góðu make up burstana mína Bráðum fer ég að gráta. Annað hvort hef ég gleymt þeim e-hstaðar eða þeim hefur verið stolið Og þá er sko mér að mæta! Ég vona bara að ég hafi sett þá á "góðann stað".

Ef ég er búin að glata þeim þýðir það það að ég eigi EINN bursta fyrir augu,(já ég þarf fleiri) og einn fyrir sólarpúður. EKKERT ANNAÐ. Það er ekki gott fyrir manneskju sem farðar.

Já ég veit, hégómi jarijarijara. Mér er alveg sama, ég er að hugsa um að henda mér í gólfið með holur í rassinum og grenja!

Fullorðnir eiga að taka fulla ábyrgð!

Fyrir 2 vikum síðan sat ein Sólstafakvenna leiðbeinandanámskeið hjá Blátt áfram samtökunum þar sem hún lærði að leiða námskeið fyrir fullorðna einstaklinga, s.s. foreldra, afa og ömmur, frænda og frænkur, systur og bræður, kennara, námsráðgjafa, bara alla þá sem eiga, eru í kringum eða vinna með börnum. 
Tilgangurinn með námskeiðinu er að efla forvarnir í bæjar- og sveitarfélögum gegn kynferðislegu ofbeldi á börnum. 

Markmiðið er að á næstu 5-7 árum náum við að þjálfa 5% af fullorðnum á Íslandi í að fyrirbyggja, greina og bregðast við kynferðislegu ofbeldi. 
Hver sá sem sækir námskeiðið nær að vernda 10 börn skv. niðurstöðum rannsókna samtakanna Darkness to Light.

Þegar við yfirfærum þessar tölur yfir á Vestfirði þá þarf ég að fá 210 manns á þetta námskeið.  Brjálað að gera framundan greinilega!

Af hverju 5%?

Útreikningur: (Tekið af síðu Blátt áfram)"Yfirleitt eru fullorðnir 75% af heildaríbúafjölda á hverjum stað. Samkvæmt könnunn samtakanna “Darkness to Light” má gera ráð fyrir því að fyrir hvern einn fullorðinn sem situr námskeiðið Verndarar Barna megi vernda u.þ.b. tíu börn gegn kynferðislegu ofbeldi (v.þ.a. flestir sem taka þátt í námskeiðinu eiga börn, eru í fjölskyldum þar sem eru börn, vinna með börnum eða ungu fólki eða búa í nágrenni við börn og ungt fólk). Ef 5% af fullorðnum eru margfölduð með 10, þá er það u.þ.b. fjöldi barna á hverjum stað (24% af íbúafjöldanum).  Þannig getum við vonandi verndað öll börnin á viðkomandi stað."

Við ætlum okkur svo sannarlega að efla forvarnir gegn kynferðislegu ofbeldi á börnum með því að halda þetta námskeið eins oft og við getum og sem víðast um kjálkann. Ábyrgðin á að vera í höndum okkar fullorðina. Ábyrgðin Á að vera okkar. Það erum við sem getum verndað og frætt börnin til þess að þau eigi gott líf framundan. beldi á börnum? Við teljum að með því að setja ábyrgðina á þessu viðkvæma máli í hendur fullorðina þ.e.  þeim sem umgangast börn, mömmur, pabbar, afar, ömmur, frændur, frænkur, bræður, systur..sem sagt við öll, getum við verndað þau sem minna mega sín og boðið þeim upp á bjartari framtíð!

 

Fyrsta námskeiðið sem við verðum með verður þann 14. nóv nk í Ráðgjafa og nuddsetrinu að Sindragötu 7, Ísafirði kl 19. Námskeiðið kostar 9000. Innifalið er í því : námskeiðið, vinnubók, bæklingur, léttar veitingar. Þann 15. nóv er einnig námskeið, fullt þátttaka er á það námskeið en tekið er niður á biðlista.

Fræðsla í grunnskólum um kynferðislegt ofbeldi - Patró

Á dögunum keyrðu tvær Sólstafakonur í illviðri til Patreksfjarðar. Við komumst þó á klakklaust á leiðarenda fyrir rest og gistum yfir eina nótt á gistiheimili sem við höfðum algjörlega útaf fyrir okkur. Daginn eftir hittum við nemendur frá grunnskólanum á Patreksfirði, Bíldudal og Barðaströnd.  Ég og Billa vorum þar í fyrsta sinn að að fara í skóla með svona fræðslu. Við fengum að fylgjast með því sem kallað er Salur en þá eru nemendur samankomnir í sal skólans og flytja atriði fyrir hvert annað. Mikið var gaman að sjá samstarf á milli eldri bekkja og þeirra yngstu. Lífsgleðin skein af þeim öllum.  

Fræðslan var kynjaskipt og byrjuðum við því að ræða við strákana. Bæði strákarnir og stelpurnar tóku þetta mjög alvarlega og spurðu og spurðu og spjölluðu heilmikið við okkur. Við byrjuðum á því að segja okkar reynslusögu og fórum vel í afleiðingarnar. Við sögðum frá því hvað við gerðum til þess að lifa af eins og að loka okkur af, borða, meiða okkur, leika hina hlédrægu góðu dóttur og svo framvegis.Þá fórum við í skilgreiningar á kynferðislegu ofbeldi, hvað er sifjaspell og hvað er áreitni og svo framvegis. Fórum við einnig í tölfræðina, af þeim 55 nemendum sem við töluðum við voru a.m.k. 10 nemendur sem samkvæmt rannsóknum ættu að hafa lent í kynferðislegu ofbeldi af einhverju tagi, fyrir utan alla þá sem ekki þora að segja frá. Allir voru mjög slegnir yfir þessum tölum. 

         Þá sýndum við þeim nokkrar siður þar hægt er að leita sér upplýsinga um kynferðislega misnotkun og hvernig hægt sé að leita sér hjálpar. Blátt áfram, Stígamót, Umboðsmaður barna, Barnaheill, þessi síða og fleiri og fleiri. Þegar við komum heim á föstudageftirmiðdegi eftir að hafa ferðast í blíðskaparveðri kíktum við á heimasíðuna okkar og þar hafði einn nemendana kvittað í gestabókina á Sólstafasíðunni og þakkað fyrir að við hefðum komið í skólann. Ómetanlegt var að fá þessi skilaboð,  greinilegt var að heimsóknin hafði þegar hafa skilað árangri.

TEN LITTLE NIGGER BOYS, sá síðast fór út og hengdi sig. Mikið vildi ég að ég hefði skrifað eftirfarandi

 

 

Mikið vildi ég að ég hefði skrifað þetta, stórgóð grein sem allir ættu að lesa:  

" 

Það fer óneitanlega vel á því að þegar litli negrastrákurinn minn, Gunnar Hávarður Dagur kom í heiminn í Bandaríkjunum, skuli uppá Íslandi vera endurútgefin einhver einkennilegasta barnabók íslenskrar tungu, bókin “tíu litlir negrastrákar”, sem þýdd er upp úr hinni ástsælu bandarísku barnabók: “Ten Little Niggers”.

Bandaríska barnabókin “Ten Little Niggers” var gefin út fyrst fyrir um það bil hundrað árum en hefur af einhverjum furðulegum ástæðum ekki fengist í allnokkurn tíma á enskri tungu. Þessi bók lýsir á athygliverðan hátt hvernig tíu lítil svört börn deyja vofveiflegum dauðdaga, ýmist af eigin hendi eða annarra (sjá t.d. myndir Muggs hér til hliðar). Dauðdagi þeirra rímar vel við viðhorfin til blökkumanna í Bandaríkjunum á þeim tíma sem bókin kom út, litlu negrastrákarnir deyja úr leti, heimsku, hræðslu, græðgi, ofdrykkju, vitfirringu, ofbeldi, osfrv. Í íslensku bókinn hefur af mikilli smekkvísi íslenskra hreintungusinna orðinu “nigger” verið snúið í “negri” ásamt öðrum lítilsháttar lagfæringum, m.a. er varðar blóði drifna dauðdaga negranna. Endir bókarinnar, til dæmis, er öðruvísi en upprunalega útgáfan segir til um. Í einni bandarískri útgáfunni sem ég rakst á er endirinn þessi: “One little nigger boy left all alone. He went and hanged himself and then there were None ... “ en þessi dauðdagi var einmitt algengur meðal blökkumanna í Bandaríkjunum á þeim tíma sem bókin var skrifuð. Í íslensku útgáfunni giftir síðasti litli negrastrákurinn sig hins vegar og eignast tíu börn, sem væntanlega geta látið sig hlakka til svipaðra málaloka og frændur sínir, enda líta þeir allir eins út í listrænni túlkun Muggs: með feitar rauðar varir, allsperir í lendarskýlu, dálítið rottulegir á svip, og — auðvitað — bikasvartir. Ég sé að heima á Íslandi eru menn víst furðu lostnir yfir því að einhver reið móðir svarts barns finnist ekki við hæfi að fjöldamorð lítilla blökkubarna séu borin a borð fyrir önnur íslensk börn sem skemmti- og aðhlátursefni. Hvað er þessi kona að vilja uppá dekk, spyrja varðhundar íslenskrar menningar, móðir og másandi af hneykslun? Á ekki bara að mótmæla Andrési Önd næst, Mjallhvíti og Dvergunum Sjö?

En úr hvaða jarðvegi sprettur nú þetta listræna stórvirki, sem menningarsaga Íslendinga bersýnilega kallar á að sé endurútgefið með mikilli viðhöfn, og er rúllað út á viðhafnarsvæðum í íslenskum bókabúðum? Bandaríska barnagælan sem hún byggir á, og þau viðhorf sem hún lýsir til svertingja, sprettur úr jarðvegi hins svokallaðs Jim Crow tímabils í Bandaríkjunum, en það orð er notað yfir tímabil bandarískrar sögu frá lokum Þrælastríðsins (1865) til upphafs the Civil Right Movement (um 1960). Sú kúgun sem blökkumenn urðu fyrir á þeim tíma fólst ekki eingöngu í því að þeim var bannaður aðgangur að opinberum stofnunum, veitingahúsum, og jafnvel salernum. Kúgunin fólst einnig í því að blökkumenn voru lítilsvirtir með margskonar hætti. Nafnið Jim Crow, til dæmis, sem þetta tímabil er jafnan kennt við, er nafn tilbúins karakters, trúðslegs svertingja sem hafði alla þá eiginleika sem svertingjar á þessum tíma voru sagðir búa yfir: Hann var latur, hræðslupúki, vitlaus, borðaði of mikið ef hann fékk mat (en sá var háttur þræla ef að húsbændur þeirra stjórnuðu ekki átinu, þeir gátu hreinlega sprungið af ofáti blessaðir vitleysingarnir), drakk of mikið áfengi, átti ægilega mörg börn (tíu?), því hann hafði auðvitað ekki stjórn á kynferðskenndum fremur en öðrum (sem var auðvitað heppilegt því að ef 10 negrastrákar voru drepnir, spruttu aðrir upp eins og gorkúlur), hann var ofbeldisfullur, alltaf syngjandi, og svo framvegis og framvegis. Í alls kyns öðrum hlutum en Jim Crow karakternum (sem var vinsælt skemmtiefni meðal annars í leikhúsum landsins) braust fram svipuð lítilsvirðing. Blek í penna var auglýst sem "niggers milk" með mynd af litlum negrastrák að drekka blek til að auglýsa vöruna. Á þessum tíma voru svertingjar sýndir í popúlar kúltur dýrslegir á svip, með stórar rauðar varir, yfirleitt hálfnaktir í lendarskýlum og auðvitað bikasvartir. Nær dýrum en mönnum. Og kúltúr Jim Crow tímabilsins tók á sig hinar ótrúlegustu myndir. Til dæmis voru gefin út póstkort af litlum svörtum börnum undir yfirskriftinni "krókudílafóður". Svo var líka gefin út barnabók sem lýsti dauðdaga 10 blökkubarna í brandaraformi, þar sem þau deyja úr frægustu löstum niggara, leti, hugleysi, ofáti, heimsku, ofdrykkju áfengis og svo eigin ofbeldi, enda aðeins steinsnar frá dýrum, blessuð svörtu skinnin. Síðasta barnið deyr svo á þann hátt sem Ku Klux Klan notaði til að murka lífið úr litlum negrastrákum. Litli negrastrákurinn er hengdur en helsta sport Ku Klux Klan manna var nú einmitt að klæða sjálfa sig í hvít lök í skjóli nætur og hengja litla negrastráka. Bók þessi þótti áreiðanlega mjög fyndin og skemmtileg í suðuríkjum Bandaríkjanna fyrir hundrað árum, enda rímuðu dauðdagarnir svo ægilega krúttlega, og ef til vill þótti sérstaklega finnist að barnið skyldi hengja sig sjálft frekar en að bíða eftir því að riddarar KKK kæmu nú í hvítu lökunum sínum og sæju um það eins og þeirra var von og vísa.

Nú þegar sonur minn, litli negrastrákurinn, er kominn í heiminn hérna í New York borg spyr ég auðvitað sjálfan mig hvort ég eigi ekki að lesa fyrir hann hina skemmtilegu íslensku bók, framlag Íslendinga til barnaheimsbókmenntanna, enda barnabækur af þessum tagi illfáanlegar á 21. öld í hinum þröngsýnu Bandaríkjum. Mér skilst á formanni íslenskra bókaútgefanda að þessi bók sé sérstaklega miklvægur þáttur íslenskrar menningararfðleifar sem vissulega þurfi að halda að þjóðinni. Mér skilst líka á einhverjum aðstandenum útgáfunnar að það sé ákaflega viðeigindi að gefa þessa bók út til að heiðra minningu Muggs, hins merka íslenska myndlistamanns, og þetta er nú aldeilis góð leið að því marki. Og mér skilst líka á íslenskum fyrirmennum, alþingismönnum og menningafrömuðum, að þeir lesi þessar heimsbókmenntir fyrir kornung börn og barnabörn, og þau skríki af gleði og hlátri yfir hinum fyndnu og blóði drifnu örlögum negrastrákanna, enda verða líka til fleiri negrar í enda sögunnar, eins og einn benti á, þannig að allt er gott sem endar vel, enda líta negrastrákar Muggs allir eins út svona svartir og rottulegir. Og hvers eiga íslensk börn að gjalda? Eigum við að láta þau missa af þessari stórfenglegu blóði drifnu hámenningarlegu skemmtan, hluta af sjálfum menningararfi Íslendinga? Bersýnilega ekki að flestra mati á Íslandi, hérna til hliðar er mynd af bókinni á viðhafnarstað í hillum hjá Máli og Menningu ásamt öðrum barnabókum, og bleikum böngsum, og geri ég ráð fyrir að þetta sé metsölubók á Íslandi. Mér skilst að samkvæmt einhverri skoðanakönnun fyndist 88 prósent Íslending þessi bók hreint fyrirtak. Jamm, verður maður ekki að lesa þetta stórfenglega menningarafrek fyrir Gunnar litla, spyr ég sjálfan mig?

Mitt svar er þetta: Ég á mjög bágt með að sjá sjálfan mig útskýra fyrir litlu barni að einu sinni hafi þótt viðeigandi í suðurríkjum Bandaríkjanna að lýsa litlum negrastrákum eins og honum sem svo lötum, vitlausum, ofbeldisfullum og huglausum að þeir dræpust í unnvörpum og að í ofanálag hafi það þótt afskaplega fyndið. Sú umræða mun eiga sér stað á réttum stað og tíma, því þegar hann er orðinn 16 ára gamall heiti ég þessu: Ég ætla að fara með hann í heimsókn í safn í Ferris State University sem að heitir Jim Crow Museum of Racist Memorabilia og er reist til að minna fólk á mannhatur og illsku í heiminum. Kannski ég sýni honum fyrst frægt póstkort. Á því sjást hundruðir hamingjusamra fjölskyldna í nestisferð í guðsgrænni náttúrunni. Hlæjandi og skríkjandi skoppa ljóshærðir hnokkar um völl. Í bakgrunninn sést tilefni þessarar nestisferðar. Uppi í tré þar hangir lítill negrastrákur í reipi. Ólíkt tíunda negrastráknum úr bandarísku barnagælunni sem nú kemur út í viðhafnarþýðingu á Íslandi fékk hann hins vegar hjálp manna í hvítum lökum við henginguna og er það tilefni þessa mikla fögnuðar og nestisáts. Á öðrum stað í þessu safni sýni ég honum kannski líka ljósmyndir af þrælum og myndir af lausnarbréfum þeirra heppnu sem gefið var frelsi. Á veggnum heima í stofu, útskýri ég fyrir Gunnari, eigum við samskonar lausnarbréf fyrir langa-langa-langa ömmu hans Kitty Mudd, sem fékk lausnarbréf 1855, þegar hún var lítil negrastelpa, 13 ára að aldri. Svo á ég eftir að sýna honum á öðrum stað í safninu frægar myndir af Marteini Lúteri King að taka þátt í mótmælum meira en 100 árum seinna, laminn niður af æstum hvítum skríl og geltandi hundum, því að litlir negrastrákar vildu fara í skóla með hvítum börnum. Ef vel er að gáð, má ef til vill sjá glitta í afa Gunnars Hávarðs, Hávarð Croft, í einni myndinni frá hátindi the Civil Rights Movement í Mississippi, umkringdan hvítum múg sem hrækir á hann og skyrpir [þeir Hávarðar tveir eru á myndinni hérna að ofan]. Að lokum geng ég svo með Gunnari í eitt sérkennilegasta horn þessa safns. Þar er að finna alls kyns barnadót og glingur sem lýsir þeirri mannfyrirlitningu sem ríkti í garð svertingja á þessum tíma á afar sérstakan hátt. Þar er til dæmis púsluspil frá öndverðri 19 öld kallað "sundursagaðir niggarar." Svo get ég sýnt honum helsta menningarsögulega djásn Jim Crow Museum of Racist Memorabilia, sem lýsir ágætlega því tryllta og sjúka hugafari sem ríkti hjá illa upplýstu fólki í Bandaríkjunum fyrir meira en 100 árum. Þessi hluti safnsins virðist líka hafa athygliverða snertifleti við hugarfar 88 prósent Íslendinga í dag. Í opinberu safni í Bandaríkjunum sem helgað er mannhatri og rasisma má finna barnabók: Ten Little Niggers. "

Greinin er fengin að láni af bloggsíðu Gauta B. Eggertssonar.

Píka

Af hverju eru svo margir hræddir við að nota orðið "píka" yfir ytri kynfæri kvenna? Er það af því að þetta hefur verið notað á niðrandi hátt? Helv.....píkan þín! eða er það bara þetta skerandi "Í" í orðinu....sker þetta svona í viðkvæm eyru og gerir það dónalegt?

 ´Hvað finnst ykkur þarna úti ?

Compassion og personal power, íslensk þýðing takk

Hvernig mynduð þið þýða og túlka þessi orð á íslensku miðað við eftirfarandi texta. Mig vantar svo réttu orðin.

Compassion: What if compassion is not just an emotional response but a firm commitment to take care of ourselves and other ? What if compassion goes beyond our personal relationships with each other and is really a heartfelt and deliberate intention for the goodness of humanity as a whole ?

 

Personal power:Our personal power is the relationship with ourselves. Personal power is not so much our ability to control our outside world as it is our ability to declare who we are independent of what is happening to us?